Επικράτεια

     

Πάρε με και βάλε με
στην επικράτεια του σώματος σου
κλείσε τα σύνορα
ποτέ πια να μη βγω
ο κόσμος σου
να είναι κι ο δικός μου κόσμος
βαρέθηκα τις χλιαρές σχέσεις
τα σχεδόν έτσι, τα σχεδόν αλλιώς
κουράστηκα από τις άδειες συζητήσεις
τις ανόητες ερωτήσεις
θέλω να νιώσω ζωντανός μέσα σου
ελεύθερος στη σφιχτή σου αγκαλιά
πάρε με
και βάλε με στην επικράτεια
της ψυχής σου
εκεί πάντα ν΄αναπνέω.

Χωρίς περιθώριο

Μου επιτέθηκες
μου είπες λόγια
χωρίς σπουδαία αφορμή
κάθισα απορημένος
άκουγα
αμίλητος, βουβός
έσκυψα το κεφάλι
σαν να ήμουν ένοχος
μέσα μου έκλαιγα
μα ένα δάκρυ
δεν κύλησε απ΄τα μάτια μου
στο τέλος με ρώτησες
"γιατί δεν μιλάς"
τι να πω εγώ
τα είπες όλα εσύ
δεν άφησες περιθώριο
για μένα
ύστερα έφυγες
άναψα ένα τσιγάρο
πήρα τους δρόμους
περπάτησα ώρες σαν τρελός
στο τέλος
πήγα σ΄ένα πάρκο
κι άρχισα να πετάω πετραδάκια
σε μια τεχνητή λιμνούλα.

Φως στο σκοτάδι

Μέρα λυπημένη
μέρα σκοτεινή
η υγρασία τρυπάει τα κόκκαλα
παγώνει ο νους
οι σκέψεις φυλακίζονται
έστειλες ένα μήνυμα
τρεις φωτογραφίες σου
να μου θυμίζουν
τα χρόνια που μας χωρίζουν
"εσύ, το βλέπεις έτσι" μου λες
ναι, έχεις δίκιο
εγώ το βλέπω έτσι
μα οι προκαταλήψεις μας
είναι τόσο βαθιές
μας χαρακώνουν τη ζωή
να ζήσω σήμερα
τον έρωτα μαζί σου
είναι το μόνο που μπορώ να κάνω
είναι το καλύτερο
σε μια μέρα λυπημένη
σ΄έναν κόσμο σκοτεινό.

Η λύση

   

Λησμονημένος
σ΄αυτή την κώχη
που μου έλαχε να ζω
μηρυκάζω υποσυνείδητα
τη μοναξιά και τη μιζέρια
που μου προσφέρεται.
Κάποιοι μ΄αγαπούν
με θαυμάζουν
από μακριά
μα δίπλα μου
κανείς δεν στέκεται.
Αχ, ουρανοί
πόση δυστυχία υπάρχει
στις καρδιές των ανθρώπων
για να μη μπορούν
ν΄αγαπήσουν το διπλανό τους
πόσος φόβος
πόση καταχνιά στις ψυχές
για να βασανίζουμε
και να μας βασανίζουν
αχ, όλα μπορεί να τα λύσει
λίγη αγάπη.

Είμαι εδώ

Έλα, αηδόνι μου
ν΄ακούσω ένα τραγούδι
απ΄τα χείλη σου
πού είσαι
σε ποιούς κήπους κελαηδείς
και χάθηκες
πάει πολύς καιρός
που δεν σε είδα
που δεν σε άκουσα
βάλε το καλό σου φουστάνι
χτένισε τα μαύρα μαλλιά
βάψε τα κόκκινα χείλη
και έλα
είμαι εδώ και σε περιμένω
δεν έχω φύγει ποτέ
ξέχνα το χθες
και άφησε τον έρωτα
να πλημμυρίσει το σήμερα.

Σε κουβαλώ

         

Μια λέξη ήρθε στο μυαλό μου
τ΄όνομα σου
κι ύστερα μια εικόνα
το πρόσωπο σου
κι έπειτα μια άλλη
το σώμα σου
βάθος ατέλειωτο
η ύπαρξη σου
έμαθα κολύμπι μέσα σου
κι ύστερα όλα τέλειωσαν
στέγνωσαν τα ποτάμια
οι θάλασσες, οι λίμνες
έμεινε μόνο άργιλος,πηλός
να σχηματίζω σκηνές
του παρελθόντος
κι ύστερα να τις χαλάω
μορφή αγαπημένη
σε κουβαλώ μέσα μου πάντα
με μια μικρή ελπίδα
πως θα γυρίσεις.

Το χθες που καίει

   

Σου μίλησα
χαμήλωσες το βλέμμα
κι ύστερα κοίταξες αλλού
δεν μπόρεσες να με δεις στα μάτια
εσύ που κάποτε
δεν χόρταινες να με κοιτάς
κι εγώ εσένα
ξέρω πέρασαν χρόνια
μ΄ έστειλες στον άλλο κόσμο
μ΄ένα τηλεφώνημα τότε
ήμουν μακριά
κι εσύ είχες ανάγκη
να έχεις κάποιον κοντά σου
το κατάλαβα αργότερα
σε συγχώρεσα
μα η πληγή παρέμεινε
και τώρα που σε συνάντησα
ήθελα να καρφώσεις
τα μάτια σου πάνω μου
να μου χαμογελάσεις
μα εσύ χαμήλωσες το βλέμμα
κοίταξες αλλού
λες κι έφταιγες.

Έρως

Είσαι ο παράδεισος
είσαι η έρημος
είμαι η προσφορά
είμαι η αδράνεια
είμαστε το παν
είμαστε το τίποτα
είμαστε ο καθένας
είμαστε ο κανένας
έρχονται μέρες φωτεινές
έρχονται νύχτες λαμπερές
ζούμε στον αστερισμό
του έρωτα
παράδεισος και κόλαση
αρχή και τέλος
δημιουργία και καταστροφή
φεγγάρια του Αυγούστου
ήλιος και θάλασσα
δυο κορμιά στην άμμο
εσύ
εγώ
τώρα.

Ευτυχία

     

Δεν μπορώ να γράψω
για ήλιους και θάλασσες
για βουνά κι ομορφιές
για ευτυχία δεν μπορώ να γράψω
γιατί δεν είμαι ευτυχής
γράφω μόνο για βασανισμένες ψυχές
που τραβάνε τον ανήφορο
την καθημερινή τους κόλαση
γι΄αυτούς που μοχθούν
στα πίσω δωμάτια
κι αμείβονται ελάχιστα
γι΄αυτούς που δεν φαίνονται
όμως προσφέρουν τα πιο πολλά.
Για ευτυχία ας γράψουν οι ευτυχείς
οι τυχεροί της ζωής
γιατί απλά τυχεροί είναι
τίποτα περισσότερο
τίποτα λιγότερο.

Φυλακή

       

Μια αλυσίδα
δένει το πόδι σου
μα δεν τη βλέπεις
το πρωί πας στη δουλειά
ικανοποιημένος
που δεν είσαι άνεργος
δύσκολη η εποχή
γυρνάς μετά στο σπίτι
σκαλίζεις τον κήπο
διαβάζεις
ύστερα φοράς τις φόρμες
και πας περίπατο
στους ίδιους δρόμους
κάθε μέρα
πίνεις ένα καφέ
στο ίδιο μαγαζί
μετά στο σπίτι
αυτή είναι η βόλτα σου
στο προαύλιο της φυλακής
στην οποία ζεις.

Η μοίρα ταξιδεύει πάνω σ΄ένα άλογο

Δεν υπάρχει μοίρα.
Δεν υπάρχει πεπρωμένο.
Όποιος τα πιστεύει
έχει τελειώσει.
Καμτσίκοσε το άλογό σου
και φύγε μπροστά
δεν υπάρχει άλλος δρόμος
είναι η μόνη επιλογή.
Θα παλέψεις
θα ματώσεις
άλλος τρόπος δεν υπάρχει
για να γράψεις τη μοίρα σου
τη ζωή σου να ορίσεις
αυτόβουλα
και κύριος του εαυτού σου
να είσαι.
Αφήστε κατά μέρος τη μοίρα
έχει χαλάσει ήδη
πολλές ζωές.

Νικητής

   

Κάποιες φιγούρες στο μισοσκόταδο
σαν μαύρα σύννεφα στον ουρανό
είναι οι καθημερινές του παραστάσεις
από τον έξω κόσμο
κάποιες ακτίνες ήλιου στο δωμάτιο
από μισόκλειστα παντζούρια
ανοίγουν ένα μικρό μονοπάτι
για την ύπαρξη του
χρόνια τώρα παλεύει
να΄χει τη δύναμη να ζει
μετά από εκείνη τη στιγμή
που είναι καρφωμένη στο μυαλό του
και δεν μπορεί να την ξεχάσει
όταν η ζωή του χωρίστηκε στα δύο
κι άλλαξε η περπατησιά του
στον κόσμο, στους ανθρώπους
δεν θέλησε παρηγοριές
τη λύπηση απεχθάνεται
παλεύει τη ζωή
και βγαίνει νικητής.

Υπέρβαση

   

Για σένα ξημεροβραδιάζομαι
στα πάρκα, στις πλατείες, στα καφέ
μ΄ένα τσιγάρο στο χέρι
να με θυμιατίζει
την άρνηση σου δεν μπορώ
ν΄αποδεχτώ
και περιφέρομαι άσκοπα
γεμάτος μελαγχολικές σκέψεις
ο κόσμος μοιάζει φυλακή
με στενεύει
αυτή η απόρριψη με εξαθλιώνει
με υπονομεύει
ώσπου ένα βράδυ
μπαίνω σ΄ένα μπαρ
ρίχνω ένα γερό μεθύσι
κι έτσι σε ξεπέρασα
παρέα με μιαν άλλη.

Ωκεανός

Είμαστε τόσο πολύ
βουτηγμένοι στα ψέματα
ξυπνάμε το πρωί
μόλις ανοίξουμε την πόρτα
του σπιτιού μας
ξεκινάει το κολύμπι
στον ωκεανό των ψεμάτων
μερικοί κολυμπάνε ήδη
πριν ανοίξουν την πόρτα
κολύμπι στη δουλειά
κολύμπι στο διάλειμμα
κολύμπι στις παρέες
μόνο κατά λάθος
λέμε και καμιά αλήθεια
το βράδυ όταν γυρίζουμε σπίτι
κάνουμε μπάνιο
όχι μία, τρεις φορές
μα η ψυχή δεν πλένεται.
Όσοι θυμώνουν
τους εξαιρώ.
Αυτό κι αν είναι ψέμα.

Μαύρο παχύρρευστο μίσος

Συρματόπλεγμα
σκηνή
χιόνι
παντόφλες

Έξω απ΄το συρματόπλεγμα
φασιστικά βοοειδή
μπουνιές
βία

Αστυνομικοί κοιτάζουν
αδιάφορα
χασκογελούν
συνέργεια

Χριστιανοί
κατά δήλωση τους
δεν θέλουν
ξένα παιδιά

Άρρωστη κοινωνία
νομίζει θα θεραπευτεί
σκοτώνοντας
τους αρρώστους.

Πρώτη φορά

     

Αμούστακα αγόρια
νεαρά κορίτσια
είναι το μέλλον μας
καθώς τα δασκαλεύουμε
κατά πως νομίζουμε
ας σκεφτούμε καλά
πως δεν δικαιούμαστε
να τα κάνουμε σαν κι εμάς
αντίγραφα του εαυτού μας
ας μην ψάχνουμε
ούτε να περιμένουμε
να πραγματώσουν
τα δικά μας απωθημένα
όνειρα κι επιθυμίες
αυτά τα παιδιά
αγόρια, κορίτσια
είναι το μέλλον μας
θα κάνουν τον κόσμο
έτσι όπως τον θέλουν
το παρελθόν
δεν θα ρωτήσουν
μοναδικά είναι τα όνειρα τους
γιατί κι αυτά
πρώτη φορά πατούν στη γη.